Mijn verhaal
Geen zorgen, ik zal het kort houden...
Net 15 was ik geworden, toen ik als jong meisje helemaal alleen naar Milaan, Italie, vertrok om daar een modellencarriere uit de grond te stampen. Bon chance, zeggen ze dan. Spijtig genoeg duurde het niet lang voor ik mijn eerste slechte 'haar-ervaring' had. Bij mijn eerste shoot (met een zeer strenge fotograaf wist mijn agentschap me te vertellen), keek de kapper me aan in de spiegel, nam mijn haar in zijn handen en zei toen met een bedenkelijk gezicht, 'ja sorry hoor, hier kan ik niet mee werken'. Hij adviseerde mij om mijn haar zo snel mogelijk kort te knippen, omdat ik het anders nog veel te horen zou krijgen dat mijn haar gewoon te dun was om mee te werken.
Hallo realiteit!
Helaas bleek hij wel degelijk visionaire krachten te hebben en kreeg ik later nog meer van die pijnlijke opmerkingen over mijn haar (dat ik tot dan toe zelf altijd nog wel ok vond). Maar als model kan je blijkbaar niet 'gewoontjes' door het leven en moet je op alle vlakken uitblinken. Met je haar dus ook, zo bleek. Op een gegeven moment was ik zo verknocht aan de veiligheid die mijn zelfgenaaide extensions me gaven, dat ik geen enkele keer meer naar een shoot ben gegaan zonder dat zakje haar. En zoals ik snel te weten kwam, zijn extensions ook niet bijster goed voor de haren, wat resulteerde in haaruitval dat veroorzaakt werd door het gewicht van de extensions die op mijn eigen broze haar hingen. Op een gegeven moment zag ik mijn haar als mijn meest negatieve punt en had ik het gevoel dat ik een veel beter model had kunnen zijn 'als mijn haar maar wat beter was geweest'. Ik had er toen wel eventjes genoeg van en besloot mijn haar af te knippen in de befaamde 'pixiecut'. Ik veronderstelde dat dit ervoor ging zorgen dat ik nu eindelijke wel eens blij zou zijn met mijn haar, maar rarara het nare gevoel kwam toch snel weer opzetten; want wou ik eigenlijk wel heel mijn leven haar dat 2 cm langs was? Nee, eigenlijk niet. Uitendelijk zat ik, vrij radeloos moet ik zeggen, met een jaren '80 nektapijt en was tevens de teleurstelling groot dat mijn haar inmiddels niet dikker was geworden na die 'gezondmakende" knipbeurt.
Toen werd ik zwanger van mijn dochtertje Milla en bleef de fameuze 'stralende-haren- periode' uit, maar kreeg ik natuurlijk wel de bevreesde 'haaruitval-periode' voor mijn kiezen. Dank u wel, universum.
Hoewel het toen niet makkelijk was, ben ik nu zo dankbaar dat ik het niet zo heb gelaten en dat ik de moed had om op zoek te gaan naar het juiste systeem voor mij. Nu, een paar jaar later, ben ik er vrij zeker van dat ik een paar systemen heb gevonden die veel vreugde zouden brengen aan mensen die zich in hun zelfvertrouwen en/of geluk aangetast voelen door haaruitval.
In mei 2020 kreeg mijn mama, Annick, de diagnose kanker en ik heb er mijn absolute levensmissie van gemaakt om voor haar de beste pruik te vinden. Onnodig te zeggen - aangezien ik emotionele troost vond in haar helpen op de manieren die mogelijk bleken - dat het weliswaar niet bij één pruik gebleven is.
Ik denk dat ik inmiddels wel de juiste info en kennis bijeengesprokkeld heb om mensen te helpen die op zoek zijn naar een goed haarwerk of pruik. En ik wil hen volop bijstaan in dit nieuwe verhaal, dat soms heel spannend kan zijn, maar ook wel leuk. Daarom ben ik gestart met Penelopé Wigs and Toppers.
